Sebebini biliyorum.

 Sebebini bilmiyorum ama her şey tek bir karar ile başlıyor. Ne kadar denesem de bir anlamı olmuyor gibi. Tek bildiğim, emin olduğum şey zaman dediğim kavramın ne kadar değerli olduğu. Üzerinde düşündüğümde gerçekdışı gibi, ama dakikalar ilerledikçe hayat dediğim şey peşinden gidiyor.

 Beni tanıyan insanlar dışarıdan ne kadar güçlü göründüğümü söylüyor olsalar da her şeyi içime atıyorum. Hatta milyarlarca ruhun bulunduğu dünyada kendimi yalnız hissediyorum. Fakat bilmeniz gereken bir şey var; acı veren her şeyden kaçmak daha kolay. Kaçıp uzaklaşmak varken neden acı veren bir şeyin yerine o acıyı geçiştirecek bir şey koymak gereksin? Ben... bütün bu acı ile tek başına yüzleşemem. Bundan dolayı kaçması daha kolayıma geliyor. Depresyonun içinde kaybolup gidiyorum. Umutlar yeşertmeye çalışıyorum ama elime geçen sadece başarısızlık adını alan şeyler oluyor. Bütün üzüntülerimi hatırlayıp artık pes etme noktasına geldim.

 Her şeyin bittiği günü bekliyordum. Keşke dayanacak bir gücüm olduğunu bilseydim, hissetseydim. Böyle olmasını istemezdim. İçten içe ağladım, defalarca 'kurtarın beni' diyerek. Ama son derece yalnız olduğumu fark etmemiştim. Çok istedim bulunabilmeyi, duyulabilmeyi, kendimi ait hissedebileceğim bir yeri. Hem aitlik hissi topraktan gelmez ki. Sonunda anladım. Hiçbir şey değişmemişken yeniden başlamaya çalışmak, bu hayattaki en zor şey.

 İçimde beni yerin altına çeken bir şey var. Beni bitiren ve hatta tüketen bir şey. Bu karanlık şeyi kovalamakla zamanımı geçiriyorum ve artık sanırım beni kimse kurtaramaz. Bu kontrolsüz duygunun asla beni terk etmemesinden çok korkuyorum. Daha önce de böyle hissettiğim bir zaman olmuştu. Çok korkunç... 

 Düşüncelerim ve duygularım artık fazlasıyla uyuştu. Kimseyi orada hissedemiyorum! Fazlasıyla denedim ve fazlasıyla çabaladım. Sanırım artık bir önemi olmadığını da anladım. Çünkü bazen çözümler gerçekten de o kadar kolay değildir, hatta öyledir ki tek çözüm yolu veda etmektir.

 Acı dolu bedenim, streslerle dolu bir beynim ve içimde zor tuttuğum bir öfkem var. Bu olmasını istediğim bir şey değildi kesinlikle ki bir çok kez belli etmeye çalıştım. Belki de umursanmadı. Her şeyi sesli ve açık bir şekilde anlattım size , ama kimse dinlemedi beni. Duymak bile istemediniz hatta. Şimdi, hak etmediğim şeyi kaybediyorum.

 Bu yüzden bavulumu alıp sizlere veda etmekten başka bir şey yapamıyorum. Gittiğim yer umarım buradan daha güzel olur çünkü biri kolumu tutmadan asla geri dönmeyi düşünmüyorum. 

YA DA...

 Kalmalı mıydım? Acaba bir şeyleri gözden mi kaçırdım. Acaba beni daha da fazla incitmeden yardım edebilecek birileri var mıydı? Ama çok kırgınım, öyle değilmiş gibi davranmam bu gerçeği asla değiştirmeyecek. Hem milyonlarca yıldızın bulunduğu gökyüzünden bir yıldız eksilse kim fark edecek, kimin umurunda olacak ? 

 Son olarak tek bir ricam var. Zamanında yaptığım hataları lütfen affedin. Geriye dönüp baktığımda özlemem için bana hatıralar bırakmamda yardım edin. Nereden bilebiliriz belki zamanın bir diliminde ormanın birinde tekrar buluşuruz.